Przedszkole nr 1 „Pod Topolą” w Piastowie         

MOWA BEZDŹWIĘCZNA

Czym jest mowa bezdźwięczna?

Mowa bezdźwięczna jest zaburzeniem mowy, w którym zniekształceniu podlega fonologiczna korelacja dźwięczności,  polegająca na zastępowaniu spółgłosek dźwięcznych ich odpowiednikami bezdźwięcznymi. Zamiana głosek przedstawia się następująco:

• f na w  s na z
• ś na ź
• sz na ż
• c na dz
• ć na dź
• cz na dż
• p na b
• t na d
• k na g

Mowa bezdźwięczna prowadzi do odkształcenia dźwiękowej postaci wyrazów,  np. fata zamiast wata, nuta zamiast nuda, krapi zamiast grabi itd..

Jakie są przyczyny mowy bezdźwięcznej?

1. Zaburzenia słuchu fonematycznego, tzn, zaburzenia różnicowania drogą słuchową dźwięków mowy:
   • odległych pod względem brzmienia i znaczenia , np. pale- fale
   • podobnych pod względem brzmienia i odległych znaczeniowo, kury- góry; pada-bada
2. Zaburzenia kinestezji artykulacyjnej, tzn. czucia ułożenia narządów artykulacyjnych właściwego poszczególnym głoskom.
3. Zaburzenia w pracy mięśni krtani. Prawidłowo pracujące wiązadła głosowe poprzez drgania wytwarzają głoski dźwięczne, np. b, d, g, a nieprawidłowo mogą powodować zniekształcenia dźwięku.  

Wymowa bezdźwięczna rzadko jest trudnością izolowaną, zwykle towarzyszą jej kłopoty z prawidłową artykulacją innych głosek, często dziąsłowych .

Powinna zostać usunięta, zanim dziecko rozpocznie naukę czytania, ponieważ kłopoty z różnicowaniem głosek bezdźwięcznych i dźwięcznych ujawniają się w pisaniu.

W celu zapobiegania trudnościom językowym i niepowodzeniom szkolnym, mowa bezdźwięczna u dziecka powinna być skonsultowana z logopedą.

Bibliografia:

1. Pluta-Wojciechowska D., Dyslalia obwodowa, Wydawnictwo Ergo-Sum, Bytom 2017.
2. Cieszyńska-Rożek J., Metoda Krakowska wobec zaburzeń rozwoju dziecka, Kraków 2013.

Alicja Więckowska- logopeda, pedagog specjalny